Wij zijn ’t zwakke geslacht, maar we zijn met meer en we leven langer. Ons gevoelens hebben we nie in de hand. Een keer per maand bloeden we, omdat we ’t verdienen. We zijn godinnen, muzes, amazones, vechtersbazinnen. We kennen ons eigen mysteries nie. We schreien, roepen en tieren, zwijgen als ’t nie nodig is. Ons goestingskes veranderen gelijk niets. We zijn prinseskes die kicken op een hoepelrok. We hebben ne vent nodig die het voor ons regelt. We hebben van die lange voelsprieten en da doet zeer. Als we lief zijn voor elkaar, dan verwachten we ne klauw. We zijn hoeren, brave meiskes, mama’tjes. We zien overal tekens. We dagen uit maar als ’t mis loopt snappen we ’t nie. We kunnen goe liegen, gebruiken ons lijf om ergens te geraken, en ge kunt ons nie begrijpen als ge zelf geen vrouw zijt. We zijn wijven. en het podium is van ons.
'Door de jaren is Ontroerend Goed zoveel slimmer én heftiger geworden in zijn strategie van confrontatie, wat het zeskoppige standpunt hier des te sterker maakt: de mannelijke norm vertrekt nog te zeer van tussen de benen.'
'Ondanks wat soms een verontrustend verwarde gedachtegang lijkt, ontvouwt 'Wijven' zich tot een enorm levendig werk over jonge westerse vrouwen aan het begin van de 21ste eeuw, die zich vergewissen van hun privileges, de nog niet gewonnen veldslagen benoemen, het recht opeisen om hun eigen, flamboyante seksualiteit tot uitdrukking te brengen; en die, door hun stemmen op een theatraal grensverleggende manier te gebruiken, deze voorstelling doen uitblinken als een fantastisch theatraal experiment…'
'Het zijn de onverwachte nevenschikkingen die deze prachtig gecomponeerde voorstelling zo ontstellend maken en tot nadenken aanzetten. Groots, direct, brutaal, en geen sletje te bekennen. Enkel echte vrouwen die zich afvragen wat het betekent feminist te zijn.'